De bron van het zijn

“Wat was mijn toestand, voordat er ervaring was? Wie was er om op deze vraag te antwoorden? … dat Ik dat geen vorm heeft en zichzelf niet kent als „ik ben .”
Na het verschijnen van I am That in 1973 reisden veel mensen uit westerse landen naar Bombay (Mumbai) om Nisargadatta Maharaj te bezoeken. Degenen die open stonden voor de hoogste wijsheid, herkenden die bij hem, daar in dat kleine kamertje op de vliering. Bij enkelen brak die wijsheid volledig door tot openheid.
De belangrijkste aanwijzing van Nisargadatta was: blijf bij het gevoelsmatige besef van ‘Ik ben’, totdat je dit eerste-persoons ‘zijn’, zonder invulling en zonder grenzen, intern volledig duidelijk ervaart. Daarna kun je je bewust worden van de bron van dit zelf-zijn. Dat is de absolute grondslag van alles, waarover niets valt te zeggen. Toch is er een directe interne ‘kennis’ mogelijk van deze essentiële aard van jezelf. Deze ‘kennis’ laat elke tweeheid en daarmee elk conflict verdwijnen.
In de laatste jaren voor zijn overlijden in 1981 zijn veel gespreksopnames gemaakt. Deze zijn gebruikt bij het samenstellen van enkele boeken met gesprekken. Er lag nog waardevol materiaal dat niet in boekvorm was verschenen. Dat is nu in dit boek opgenomen.

“Pas op voor de volmaakte Goeroe.
Wanneer je hem eenmaal hebt ontmoet blijf je nergens,
met je volledig weggevaagd ik-gevoel.”
(Nisargadatta Maharaj)